Sudbina Nikole Kalabića, nekadašnjeg komandanta Gorske kraljeve garde Jugoslovenske vojske u otadžbini, ostala je misterija više od osam decenija. Njegov život i smrt i dalje izazivaju rasprave, dok su mnogi podaci o njemu nedostupni zbog tajnosti arhiva. Pitanja o tome da li je bio borac za slobodu ili saradnik okupatora, heroj ili zločinac, i dalje su aktualna. Kalabić je bio jedan od ključnih saradnika Dragoljuba Draže Mihailovića, vrhovnog komandanta Jugoslovenske vojske u otadžbini tokom Drugog svetskog rata, ali su i njegovi postupci ostavili mnogo nejasnoća.
Prema različitim verzijama, Kalabić se 1941. godine priključio ilegalnom četničkom pokretu Koste Pećanca, ali se ubrzo razočarao u saradnju sa okupatorima. Od 15. septembra 1941. godine, pridružio se Mihailoviću na Ravnoj gori. Njegova smrt ostaje obavijena velom misterije; porodica veruje da je poginuo u sukobu sa agentima OZNA 19. januara 1946. kod Degurićke pećine, dok druga verzija sugeriše da je uhvaćen od strane OZNA i pristao na saradnju. Postoje i tvrdnje da je Kalabić bio živ i tokom aprila 1946. godine, jer su u arhivama BIA pronađena pisma koja je navodno pisao Krcunu.
Jedna od najintrigantnijih verzija sugeriše da je Udba, naslednica OZNA, imala plan da Kalabića sačuva pod lažnim identitetom. Druga verzija sugeriše da je, nakon što su četnici saznali da je izdao Mihailovića, odlučeno da bude likvidiran pre suđenja, koje je počelo 10. juna 1946. godine. Navodno, Udba ga je ubila u stanu u Kosovskoj ulici ili u svom sedištu, a te godine nije imao ni punih 40 godina. Postoje i druge tvrdnje o njegovoj sudbini, uključujući i onu da je nekome od rođaka ljudi koje je njegova garda likvidirala tokom rata, ili da je živeo slobodno u Bosni.
Božidar Spasić, bivši inspektor Službe državne bezbednosti, ruši verziju prema kojoj je Kalabić ubijen na Bogojavljenje 1946. godine. U razgovoru za Srpski telegraf, on tvrdi da je Kalabić živeo u selu u okolini Šapca do devedesetih godina, sa promenjenim identitetom. Spasić ističe da su sestre predsednika Srpske narodne odbrane iz Australije došle u Beograd i rekle da su došle da obiđu Kalabića, što ukazuje na to da je bio živ i da su ga prepoznali u toj zajednici.
U dokumentima koje je Spasić analizirao, nije pronađena nijedna službena beleška o Kalabićevoj smrti. On naglašava da su tokom njegovog rada protiv četničke emigracije i starih struktura, informacije o Kalabiću bile ignorisane. Takođe, osnovni sud u Valjevu je 2011. godine doneo rešenje koje potvrđuje 19. januar 1946. kao datum smrti, ali postoje i druge verzije o njegovoj sudbini koje se i dalje istražuju.
Kalabić je, nakon osam decenija, rehabilitovan avgusta 2022. godine. Apelacioni sud u Beogradu potvrdio je rešenje Višeg suda u Valjevu, kojim je usvojen zahtev za rehabilitaciju koji je podnela Kalabićeva unuka. Njegovo prvo rešenje o rehabilitaciji doneto je 2017. godine, ali je ukinuto 2018. godine. Ova rehabilitacija predstavlja značajan korak u razjašnjavanju njegovog nasleđa i otvaranju pitanja o njegovom stvarnom identitetu i ulogama koje je imao tokom rata.
Nikola Kalabić ostaje figura koja izaziva rasprave, sa mnogo pitanja na koja odgovori još uvek nisu pronađeni. Njegova sudbina i dalje ostaje nedorečena, a misterija oko njegovog života i smrti ukazuje na složenost istorijskih događaja u Srbiji tokom Drugog svetskog rata. Ova priča postavlja važna pitanja o identitetu, lojalnosti i nasleđu, koja su i dalje relevantna u savremenoj srpskoj istoriji.
