Pune četiri godine, od 1981. do 1985. godine, jedan čovek je bez znanja javnosti i medicinskih stručnjaka šetao ulicama Beograda, zaražen teškom zaraznom bolešću – leprom. Njegova borba sa ovom bolešću nije dijagnostikovana sve do 1985. godine, kada su lekari konačno postavili tačnu dijagnozu. U međuvremenu, zaraženi je bio lečen od raznih drugih oboljenja, ali ne i od gube.
Kada je konačno potvrđena dijagnoza, medicinski stručnjaci su reagovali hitno, svesni potencijalne opasnosti širenja zaraze. Specijalne ekipe epidemiologa su odmah pokrenule istragu, kako bi identifikovale sve kontakte osobe. Njihova misija bila je da spreče širenje lepre u Beogradu, što je uključivalo i kontaktiranje članova porodice obolelog.
U to vreme, Beograd je bio pod pritiskom, jer su se sećanja na epidemiju velikih boginja, koja je potrajala nepunih 13 godina ranije, još uvek sveže nalazila u javnoj svesti. Iako je lepra u Srbiji imala lokalne izvore, mnogi su sumnjali da je bolest uvezena iz zemalja u razvoju, kao što su Afrika i Azija.
Epidemiolozi su otkrili da je guba, koja se smatrala izumrlom u razvijenim zemljama, zapravo tinjala u Srbiji. U Infektivnoj klinici su ukazali na to da je bolest endemska i da su neki pacijenti u prošlosti bili zaraženi, ali nisu uspeli da dobiju pravilan tretman, jer je guba bila poslednja bolest na koju su lekari posumnjali.
Istraga je pokazala da su bakteriološki nalazi kod obolelog bili pozitivni, što je potvrđeno u više navrata. U međuvremenu, još jedan pacijent je bio pod sumnjom, ali su njegovi nalazi bili negativni. Guba je početkom 1985. godine konačno prepoznata kao bolest u Srbiji, a oboleli su primili odgovarajući tretman. Njegova koža je počela da se obnavlja, a vitalne funkcije nisu bile ugrožene.
Mnogi se pitaju kako je moguće da je lepra, bolest koja se često povezuje sa siromaštvom i lošim higijenskim uslovima, prisutna i u razvijenim zemljama, uključujući i SAD. Iako se smatra da je guba bolest iz prošlih vekova, danas je i dalje prisutna, a ljudi mogu da se zaraze, jer je uzročnik mikobakterijum lepre. Oboleli često prolaze kroz dug period bez vidljivih simptoma, što otežava dijagnostiku. Ipak, procenjuje se da čak 95% ljudi ima genetski programiran imuni sistem koji može da se bori protiv ove bolesti.
Lepra se leči kombinacijom antibiotika, a pacijenti obično moraju da uzimaju lekove između šest meseci i dve godine kako bi se potpuno izlečili. Doktor Dragomir Diklić, tadašnji direktor Infektivne klinike, istakao je da je važno da se oboleli ne isključuju iz društva, jer postoje različiti oblici lepre, a ne svi su podjednako zarazni.
Ova situacija je bila podsećanje na to koliko je važno da se oboleli leče na vreme i da se podiže svest o zaraznim bolestima. U narednim godinama nije zabeležen nijedan sličan slučaj u Srbiji, što ukazuje na to da su mere prevencije i svest o leprama poboljšane. Međutim, borba protiv ove bolesti i dalje traje, posebno u zemljama u razvoju, gde su higijenski uslovi često loši.
U 2023. godini, svetski mediji su izvestili o jednom pacijentu sa leprom u SAD, što pokazuje da ova bolest i dalje može biti prisutna, čak i u razvijenim zemljama. Borba protiv lepre zahteva kontinuiranu pažnju i edukaciju kako bi se sprečilo njeno širenje i zaštitilo zdravlje populacije.
