Svi pravoslavni vernici mogu svoje obrede da vrše u bilo kojoj pravoslavnoj crkvi. Ipak, određeni narodi imaju svoje tradicije i zajednice, zbog čega osnivaju i svoje crkve, čak i kada su iste vere. Ovaj fenomen je zabeležen i među beogradskim Rumunima, koji su podigli Crkvu Svetog cara Konstantina i carice Jelene u naselju Ovča. Ova crkva predstavlja simbol zajedništva, suživota i tolerancije, jer arhitektonski povezuje srpsku i rumunsku tradiciju.
Ovča je naselje u Beogradu gde su Rumuni starosedeoci. Ova oblast je deo Banata, poznata po svojoj etničkoj raznolikosti. Crkva Svetog cara Konstantina i carice Jelene, koja se nalazi u ovom naselju, izgrađena je između 1921. i 1931. godine prema projektu arhitekte Radivoja Predića, i to u duhu srpsko-vizantijske arhitekture. Ova crkva se izdvaja kao jedina pravoslavna crkva u Beogradu u kojoj se praznici slave po novom kalendaru, što je dodatni razlog njenog značaja.
Na mestu današnje crkve nekada se nalazila manja kapela iz 19. veka, zidana od naboja. Radove na izgradnji nove crkve poverili su Stevanu Katinčiću, graditelju iz Zemuna. Crkva je koncipirana kao trobrodna bazilika sa bočnim pravougaonim pevnicama i oltarskom apsidom. Spoljašnja apsida je petostrana, dok je unutrašnja polukružna. Vitko kube se uzdiže iznad centralnog dela naosa, dok se u zapadnom delu nalazi prostrana priprata sa dva monumentalna zvonika. Građena je od opeke sa polihromnom obradom fasada, što je karakteristično za moravsku školu.
Na ikonostasu crkve, koji je zidano opekom i omalterisan, sačuvane su četiri ikone iz 1837. godine koje su prvobitno pripadale staroj crkvi. Ove ikone, prema svim pokazateljima, pripadaju krugu slikara Konstantina Danila, a najverovatnije su delo njegovog učenika, Jovana Popovića. Njihova umetnička vrednost leži u pažljivoj upotrebi boja i oblikovanju figura, koje ukazuju na visoki nivo umetničkog izraza tog vremena.
Crkva Svetog cara Konstantina i carice Jelene je više od mesta za obavljanje verskih obreda; ona predstavlja značajan arhitektonsko-urbanistički vrednost, kao primer obnove nacionalnog stila. Stoga se smatra jednim od retkih sačuvanih crkava na prostoru Banata, gde se slobodno autorsko tumačenje srpsko-vizantijske graditeljske tradicije suprotstavilo aktuelnim modelima evropske barokne i klasicističke kulture. Ove karakteristike su prepoznate i od strane Zavoda za zaštitu spomenika kulture Grada Beograda.
U kontekstu sve većeg interesovanja za očuvanje kulturnog nasleđa, Crkva Svetog cara Konstantina i carice Jelene dobija na značaju kao simbol suživota različitih kultura. Ova crkva ne samo da predstavlja verski objekat, već i mesto okupljanja lokalne zajednice, gde se održavaju kulturne i društvene manifestacije koje promovišu tradiciju i zajedništvo.
Kroz istoriju, Ovča je bila mesto susreta različitih etničkih grupa, a Rumuni su u njoj ostavili svoj pečat. Ova crkva nije samo duhovni centar, već i simbol identiteta Rumuna u Beogradu. Napori da se očuva i unapredi njen značaj u zajednici, kao i da se obeleže praznici po novom kalendaru, doprinose očuvanju kulture i tradicije.
U zaključku, Crkva Svetog cara Konstantina i carice Jelene u Ovči predstavlja ne samo arhitektonsku lepotu, već i simbol suživota i tolerancije među različitim narodima. Njena jedinstvenost u slavljenju praznika po novom kalendaru čini je važnom tačkom okupljanja za Rumune u Beogradu, ali i mesto gde se poštuju i slave različite kulturne tradicije.
