Hrišćani sutra obeležavaju Veliku Subotu, dan koji se smatra drugim danom žalosti posvećenim sahrani Isusa Hrista i njegovom boravku u grobu pre Vaskrsenja. Ovaj dan ima duboko duhovno značenje, jer vernici veruju da je Hristos Veliku Subotu proveo u Adu, što je podzemni svet, zbog čega ga obeležavaju molitvom i tišinom.
Prema hrišćanskom učenju, Gospod je na Veliku Subotu bio telom u grobu, dok je dušom bio u Adu, gde je, navodno, razorio vrata pakla. Ovaj dan je jedinstven u godini jer se posti na vodi, što dodatno naglašava njegovu važnost. Velika Subota označava kraj starog doba, u kojem je subotnji dan bio svetkovan, i početak novog doba, u kojem se slavi dan Hristovog Vaskrsenja.
U subotu nakon raspeća, prvosveštenici i fariseji su došli kod rimskog prokuratora Pontija Pilata, tražeći da postavi stražu ispred Hristovog groba. Njihov strah od mogućeg ukradenog tela Hristovog, kako bi narod poverovao da je Isus vaskrsao, navelo ih je da zapečate grob. Pilat im je odgovorio da imaju stražu i da utvrde kako znaju. Tako su, prema Matejevom jevanđelju, čuvali grob postavljanjem straže i zapečaćivanjem kamena.
U modernoj praksi, jutrenje Velike Subote ne služi se rano ujutro, već uveče Velikog Petka, nakon što je iznesena plaštanica, simbol Hristovog groba. Prema crkvenom kalendaru, novi dan počinje posle večernje službe, što označava prelazak u dan Velike Subote. Tokom službe, pred Hristovim grobom, uz kađenje i sveće, vrši se simbolika Hristovog pogreba.
U okviru liturgije, čita se 118. psalam, a pevaju se stihovi koji slave umrlog Spasitelja, izražavajući bol i tugu Bogorodice. Na kraju jutrenja, plaštanica se nosi tri puta oko hrama, a posle njenog ponovnog stavljanja u „grob“, čita se Jezekiljevo proroštvo o vaskrsenju mrtvih, kao i apostolski tekst i evanđelje.
Na Veliku Subotu služi se liturgija Svetog Vasilija Velikog, kojom započinje proslava Vaskrsenja. Tokom ove liturgije, sveštenik najpre nosi crnu odeždu, a zatim se preoblači u belu, jer se u ovom trenutku krštavaju oglašeni, nekršteni koji su se pripremali tokom Vaskršnjeg posta. Ova liturgija je posebna jer se Jevanđelje ne čita sa amvona ili carskih dveri, već na Hristovom grobu, u znak sećanja na trenutak kada je anđeo objavio ženama mironosicama vest o Hristovom Vaskrsenju.
U Jerusalimu, u hramu Groba Hristovog, hrišćani svake godine prisustvuju čudotvornoj pojavi Blagodatnog ognja. Jerusalimski patrijarh iznosi ugašeno kandilo koje čudesno pali Blagodatni oganj, a zatim ga prenosi na sveće okupljenih vernika. Ovaj oganj se dalje prenosi u domove i hramove, simbolizujući svetlost i nadu koju donosi Vaskrsenje.
Svečanom Vaskršnjom liturgijom, koja se održava u nedelju, završavaju se dani žalosti, a započinje proslava Vaskrsenja, koja slavi pobedu života nad smrću. Ovaj trenutak je ključan za hrišćanski veronaučni sistem, jer potvrđuje veru u vaskrsenje i večni život, koji su centralne teme hrišćanske teologije. Velika Subota, sa svim svojim ritualima i simbolikom, predstavlja most između smrti i života, između žalosti i radosti, koji se ispunjava u trenutku Hristovog Vaskrsenja.
