Magnetno polje naše planete igra ključnu ulogu u oblikovanju i usmeravanju čestica iz Zemljine atmosfere ka površini Meseca. Ovaj fenomen je detaljno istražen u naučnoj studiji objavljenoj na australijskom portalu Sciencealert, koja je otkrila iznenađujuće obilje isparljivih elemenata u lunarnom regolitu, materijalu koji pokriva površinu Meseca. Uzorci lunarnog regolita doneti su na Zemlju tokom misija Apolo, a analize su pokazale prisustvo raznih isparljivih elemenata, uključujući azot, što nije moglo biti objašnjeno samo delovanjem solarnih vetrova.
Solarni vetrovi, koji su poznati kao tok naelektrisanih čestica koje se oslobađaju iz Sunca, su često smatrani potencijalnim izvorom isparljivih elemenata na Mesecu. Međutim, njihovo prisustvo u tolikim količinama, naročito azota, zahteva dodatna objašnjenja. Pored solarnih vetrova, sićušni meteoriti koji udaraju u Mesec takođe mogu doprineti promenama na njegovoj površini, ali ni to ne može u potpunosti objasniti prisustvo ovih elemenata.
Ranije studije su sugerisale da bi Zemljina atmosfera mogla biti izvor ovih isparljivih elemenata, ali se smatralo da bi to bilo moguće samo pre nego što je magnetno polje naše planete postalo dovoljno razvijeno da zadrži većinu atmosferskih čestica. Nova istraživanja sprovedena od strane astrofizičara sa Univerziteta u Ročesteru pokušala su da istraže ovu pretpostavku. Tim istraživača je simulirao dva različita scenarija: jedan koji prikazuje „ranu Zemlju“ bez magnetnog polja i sa jačim solarnim vetrom, i drugi koji predstavlja „moderne Zemlju“ sa jakim magnetnim poljem i slabijim solarnim vetrom.
Iznenađujuće je bilo to što je scenario moderne Zemlje bolje odgovarao prikupljenim podacima. U ovom modelu, solarni vetrovi izbacuju naelektrisane čestice iz atmosfere, koje se kreću duž linija magnetnog polja planete. Zemljina magnetosfera, koja se često pogrešno doživljava kao savršena sfera, zapravo ima oblik repa komete zbog stalnog pritiska solarnog vetra. Kada Mesec prolazi kroz ovaj rep, čestice se talože na njegovoj površini, doprinoseći formiranju lunarnog regolita.
Prethodne studije su sugerisale da bi sličan proces mogao biti odgovoran za dostavljanje kiseonika na Mesec, stvaranje vode, pa čak i rđe. Nova istraživanja ukazuju na to da ovaj proces traje milijardama godina, što daje dovoljno vremena za akumulaciju isparljivih čestica u lunarnom regolitu. Ova dugotrajna interakcija između Zemljine atmosfere i Meseca može značiti da se na površini Meseca čuva vredna vremenska kapsula istorijskih podataka.
Zemljina atmosfera se drastično promenila tokom miliona godina, a ovi podaci o prisustvu isparljivih elemenata na Mesecu mogu pomoći naučnicima da bolje razumeju kako su se uslovi na našoj planeti razvijali kroz vreme. Istraživanje ovih elemenata može otkriti važne informacije o hemijskim procesima koji su se odvijali na Mesecu, kao i o interakciji između Zemlje i njenog prirodnog satelita.
S obzirom na sve ove nalaze, naučnici nastavljaju da istražuju kako magnetno polje i solarni vetrovi zajedno utiču na geološke i hemijske procese na Mesecu, čineći ga jedinstvenim mestom za proučavanje ne samo naše planete, već i šireg univerzuma. Ova istraživanja mogu otvoriti vrata novim saznanjima o poreklu i razvoju ne samo Meseca, već i drugih nebeskih tela u našem solarnom sistemu.
