Skoro dve trećine rasa pasa ima značajnu količinu vučjeg DNK, što ukazuje na to da su se domaći psi i vukovi ukrštali tokom poslednjih nekoliko milenijuma. Ovo otkriće dolazi iz najnovijeg istraživanja objavljenog u Zborniku radova američke Nacionalne akademije nauka. Istraživač Odri Lin, vodeći autor studije iz američkog Muzeja prirodne istorije, istakla je da je hibridizacija između pasa i vukova moguća, ali da je retka.
Pre ovog istraživanja, većina naučnika verovala je da psi ne mogu imati značajnu količinu vučjeg DNK kako bi se smatrali psima. U saradnji sa kolegama, Lin je analizirala hiljade genoma vukova i pasa dostupnih u javnim bazama podataka, otkrivajući da čak 64% modernih rasa pasa može pratiti svoje pretke do vukova, uključujući i male čivave.
Istraživanje je takođe ukazalo na to koje rase pasa imaju najviše vučjeg DNK. Čehoslovački vučjak i sarloški vučji pas prednjače po ovom kriterijumu. Kada je reč o popularnim rasama koje nisu rezultat namernog ukrštanja, veliki anglo-francuski trobojac se ističe sa oko 5% vučjeg DNK. Iako psi sa vučjim DNK obično teže da budu veći, to nije uvek slučaj, što pokazuje primer bernardinca koji nema ni traga vučjeg DNK.
Logan Kistler, kustos u Smitsonovskom muzeju prirodne istorije i koautor studije, sugeriše da vučji DNK kod pasa potiče od uličnih pasa – onih koji žive u blizini ljudskih naselja bez vlasnika. Moguće je da su se ti psi razmnožavali sa ženkama vukova koje su se odvojile od čopora zbog uništavanja njihovih staništa izazvanog ljudskim aktivnostima.
Vukovi su evoluirali da se prilagode specifičnim staništima i uslovima, dok su psi ljudi doneli u svaki naseljeni deo planete. Psi su morali da se prilagode mestima na koja su ih ljudi odveli, a vučji geni su im „dali prednost u nekim kontekstima“.
Istraživači su takođe uporedili osobine pasa sa vučjim DNK i otkrili da psi sa malo ili nimalo vučjeg DNK imaju veću šansu da budu druželjubivi, odani ili laki za dresuru. Ova saznanja mogu značajno uticati na odabir pasa kao kućnih ljubimaca, jer se čini da vučji DNK može uticati na temperament i ponašanje pasa.
Pored toga, ova studija ima potencijalne implikacije za buduća istraživanja o evoluciji pasa i njihovoj interakciji sa ljudima. Razumevanje genetskog nasleđa može pomoći u razvoju boljih strategija za dresuru i socijalizaciju pasa, kao i u očuvanju vukova i njihovih staništa.
Ove informacije takođe otvaraju pitanja o tome kako ljudi mogu bolje razumeti i upravljati odnosima između divljih i domaćih životinja. S obzirom na to da su psi čovekovi najstariji prijatelji, ova otkrića podsećaju nas na složene veze koje imamo sa prirodom i divljim svetom.
U zaključku, istraživanje o prisustvu vučjeg DNK kod modernih rasa pasa pruža nove uvide u našu istoriju sa ovim životinjama. Ova saznanja ne samo da obogaćuju naše razumevanje evolucije pasa, već i podstiču dalja istraživanja o načinu na koji su psi formirali svoje mesto u ljudskom društvu. U svetu gde se odnos između ljudi i životinja sve više preispituje, ovakva istraživanja mogu pomoći u oblikovanju budućnosti naših odnosa sa ovim posebnim stvorenjima.
