Miloš Savčić bio je istaknuti srpski inženjer i gradonačelnik Beograda, poznat po svojim značajnim doprinosima razvoju privrede i infrastrukture. Rođen je 1865. godine u Svilajncu, u trgovačkoj porodici, a obrazovanje je stekao u Beogradu i Nemačkoj, gde je završio Visoku tehničku školu u Minhenu 1889. godine. Njegova karijera obeležena je inovacijama, uključujući primenu armiranog betona u Beogradu, što je bio pionirski korak u građevinarstvu tog vremena.
Savčić je kao poslodavac bio poznat po brizi za svoje zaposlene, rudare, kojima je obezbeđivao besplatne kuće, zemljište, ogrev, struju i zdravstvenu negu, kao i besplatno obrazovanje za njihovu decu. Pre Drugog svetskog rata, njegovo bogatstvo procenjeno je na 960 miliona dolara, što bi danas odgovaralo oko 17 milijardi dolara, čime je bio među najbogatijim ljudima u Evropi.
Njegov povratak u Srbiju nakon rada u Nemačkoj dogodio se posle smrti majke, kada je morao da otkaže saradnju s Gustavom Ajfelom na izgradnji Ajfelovog tornja. Savčić se vratio vojnom pozivu, ali je njegovo nepoštovanje vojnih pravila dovelo do produženja vojnog roka. Godine 1893. osnovao je inženjersko-arhitektonsku kancelariju i ubrzo postao poznat po projektima kao što su klanice i tuneli u Beogradu.
Savčić je 1901. godine kupio šumu „Tara“ i osnovao prvu parnu strugaru u Srbiji. Njegov rad na pruzi Niš-Knjaževac, koja je započeta 1911. godine, obuhvatila je izgradnju mnogih mostova i tunela. Iako je rat usporio završetak projekta, pruga je konačno puštena u rad 1920. godine.
Godine 1911. postao je tehnički direktor „Društva za tehnička preduzeća“ i bio je aktivno uključen u osnivanje Prvog srpskog društva za osiguranje. Njegova politička karijera uključivala je pozicije narodnog poslanika, ministra građevina i gradonačelnika Beograda od 1929. do 1930. godine. Tokom njegovog mandata, Beograd je doživeo brojne reforme, uključujući osnivanje Opštinske štedionice i izgradnju nove električne centrale.
Savčić je bio posvećen modernizaciji Beograda, unapređujući komunalne usluge i uvodeći efikasnije načine naplate. Njegova najveća zasluga bila je oslobađanje grada od nepovoljnih kratkoročnih zajmova, što je postigao uzimanjem novog zajma od švajcarskih banaka, čime je značajno ojačao finansije opštine.
Osim u Beogradu, Savčić je imao značajan uticaj i na razvoj elitnog naselja Dedinje, gde je izgradio vilu koja je postala rezidencija mnogih srpskih vladara. Njegova ekonomska moć ogledala se i kroz suvlasništvo u bankama i fabrikama, kao i kroz razvoj industrije u zemlji.
Tokom Prvog svetskog rata, bio je aktivan u osnivanju Srpskog komiteta u Ženevi i učestvovao u formiranju Društva naroda. Savčić je bio i veliki donator, a za svoj doprinos dobio je mnoštvo ordena i priznanja, uključujući Orden Svetog Save I stepena.
Preminuo je 9. marta 1941. godine, a sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Nakon rata, njegova imovina je nacionalizovana, a porodica je proterana iz svoje rezidencije. Savčić je ostavio neizbrisiv trag u istoriji Beograda, a njegovo ime i danas nosi ulica u Dedinju, kao i spomen ploča u Knez Mihajlovoj ulici, čime se obeležava njegov doprinos društvu i privredi. Njegova zaostavština se ogleda u njegovim projektima, kao i u brizi koju je pokazivao prema svojim radnicima i lokalnoj zajednici.
