BEOGRAD – Srpski književnik Miroslav Josić Višnjić, jedan od najplodnijih autora u srpskoj književnosti, napustio je ovaj svet pre deset godina, 8. septembra 2015. godine. Njegovo stvaralaštvo ostavilo je dubok trag u srpskoj književnosti, a njegovo odrastanje i razvoj bili su obeleženi delima Miloša Crnjanskog, koje je smatrao ključnim inspiracijama.
Josić Višnjić je u „srpsku pismenu šumu“ ušao prirodno, kao da je bio predodređen za taj put. Njegova posvećenost književnosti bila je neupitna, pisao je svaki dan u nedelji, stvarajući raznovrsne žanrove, uključujući priče, pripovetke, liriku, romane i poeziju za decu. Njegovi radovi obuhvatali su širok spektar tema, od svakodnevnog života do ozbiljnih nacionalno-istorijskih pitanja. Njegova poezija često je nosila duboke poruke i dileme, a stil pisanja bio je negovan i izražen, bez suvišne težine.
Miroslav Josić Višnjić pisao je o mučnoj prošlosti srpskog naroda, o ratovima, seobama i životu u njegovoj rodnoj Bačkoj, kao i o voljenom Somboru. Njegova dela oslikavaju događaje od revolucionarnih previranja 1848/49. godine do mučnih vremena posle Drugog svetskog rata, uključujući Goli otok i studentske nemire 1968. godine, kada je i sam bio aktivan kao sekretar tadašnjeg važnog glasila „Student“.
U svojim delima, Josić Višnjić istraživao je porodične odnose, ljubavi i mržnje, kao i teške trenutke devedesetih godina prošlog veka, uključujući rat 1999. godine, kada se Srbija ponovo suočila sa velikim izazovima. Objavio je tridesetak knjiga, uključujući devet romana, čiji je ukupni tiraž dostigao impresivnih stotinu hiljada primeraka.
Njegov literarni put započeo je u osnovnoj školi, kada je prvi put objavio priču u Gornjomilanovačkim „Dečjim novinama“ decembra 1959. godine. Ovaj časopis, koji je bio jedan od najvećih izdavača u bivšoj Jugoslaviji, pružio mu je priliku da se iskaže, a njegovi bližnji bili su iznenađeni njegovim uspehom.
Miroslav Josić Višnjić rođen je decembra 1946. godine u Staparu, nedaleko od Sombora. Pohađao je učiteljsku školu „Preparandija“, koja je jedna od najstarijih u srpskoj tradiciji. Ova škola se oslanjala na prethodne obrazovne institucije, a današnje zdanja izgrađena su 1895. godine kao deo te tradicije.
Studirao je svetsku književnost u Beogradu, ali nikada nije diplomirao. Njegova karijera u izdavaštvu trajala je gotovo čitavog života, tokom kojeg je bio lektor, korektor, tehnički urednik i sekretar lista „Student“. Takođe je radio u Srpskoj književnoj zadruzi i uređivao publikaciju „Relations“. Pokrenuo je biblioteku „Novi Albatros“ i vodio privatno izdavačko preduzeće „Književna fabrika MJV i deca“.
Njegova dela su prevođena na više jezika, uključujući francuski, engleski, nemački, poljski i mađarski, a objavljivana su u brojnim antologijama. Godine 1995. doživio je objavljivanje Izabranih dela u sedam knjiga, što je dodatno učvrstilo njegovu poziciju u srpskoj književnosti.
Unatoč njegovim velikim dostignućima, Josić Višnjić je bio poznat po svojoj skromnosti i povučenosti. Daleko od reflektora i javnosti, posvetio se isključivo književnom radu, ostajući van glavnih tokova. Njegova dela govore o dubokim ljudskim iskustvima, a on sam je ostao u senci svoje veličine, nazivajući ga „monahom srpske književnosti“. Nažalost, preminuo je u septembru 2015. godine sa nepunih 69 godina, ostavljajući iza sebe bogatu i značajnu književnu ostavštinu.
