Na današnji dan, pre tačno 25 godina, preminuo je Milivoje Mića Tomić, jedan od najomiljenijih glumaca jugoslovenske i srpske kinematografije, poznat kao „kralj sporednih uloga“. Njegova glumačka karijera trajala je više od 45 godina, tokom kojih je ostvario 179 uloga, bez ijedne glavne, ali je uprkos tome ostao upamćen kao jedan od najvećih umetnika svog vremena.
Mića Tomić je rođen u Beogradu, ali nije odrastao s idejom da će postati glumac. Studirao je Pravni fakultet, a tek u tridesetim godinama odlučuje da se oproba na sceni, na nagovor prijatelja i sasvim slučajno. Upisuje Odsek za pozorišnu umetnost na tadašnjoj Muzičkoj akademiji, mnogo pre osnivanja današnjeg FDU-a. Pripadao je prvoj posleratnoj generaciji velikih glumaca, rame uz rame sa imenima poput Ljube Tadića, Pavla Vuisića, Čkalje i Rade Markovića.
Njegova glumačka priča počinje na železničkoj stanici u Beogradu, kada su ga kolege zamolile da uskoči u predstavu „Sve će to narod pozlatiti“. Njegov zadatak je bio jednostavan – doneti tacnu sa čašama. Međutim, sapleo se, pao i razbio sve čaše. Publika je prasnula u smeh i nagradila ga aplauzom, a taj trenutak je u njemu probudio poziv za glumom. Tako je rođena legenda.
Tomić je bio član Beogradskog dramskog pozorišta, a potom Ateljea 212, da bi se posebno istakao u filmovima crnog talasa, kao što su „Tri“, „Neprijatelj“ i „Buđenje pacova“. Zablistao je i u najpopularnijim televizijskim i filmskim ostvarenjima: „Na slovo na slovo“, „Specijalno vaspitanje“, „Kamiondžije“, „Nacionalna klasa“ i naravno, „Maratonci trče počasni krug“, gde je tumačio deda Maksimilijana, bez ijedne izgovorene reči, ali je ostavio ogroman umetnički pečat.
Jedna od najintrigantnijih anegdota vezana je upravo za „Maratonce“. Njegova koleginica Melita Bihali, koja je igrala služavku Olju, otkrila je da postoji snimljena, ali nikad emitovana scena u kojoj Mića Tomić uvlači njen lik u kadu i cepa joj bluzu. Ova scena je bila rezultat tajnog dogovora sa rediteljem Slobodanom Šijanom, a imala je za cilj da pokaže „više“ o ulozi Olje kao „devojke za sve“. Prvi koji je to pokušao da zaustavi bio je legendarni Mija Aleksić, izražavajući neslaganje sa pravcem u kom scena ide.
Iako nikada nije nosio film kao glavni junak, Mića Tomić je pokazao da prava veličina ne dolazi iz minutaže na ekranu, već iz autentičnosti, prisustva i istinskog talenta. Njegovi sporedni likovi su često bili ti koji su nosili filmove svojim šarmom i jedinstvenim pristupom glumi.
Tomić nije bio samo talentovan glumac, već i osoba koju su mnogi voleli zbog svoje skromnosti i dobrote. Njegov doprinos pozorišnoj i filmskoj umetnosti je neprocenjiv, a njegovo nasleđe će živeti kroz radove koje je ostavio iza sebe. Uloga deda Maksimilijana je postala kultna, a rečenice i situacije iz njegovih filmova ostale su urezane u sećanju publike.
Na današnji dan, sećamo se njega sa poštovanjem i divljenjem. Njegova sposobnost da ostavi trag u srcima gledalaca, bez obzira na veličinu uloge, i dalje inspiriše nove generacije glumaca. Milivoje Mića Tomić će zauvek ostati simbol umetničkog integriteta i strasti prema pozorištu i filmu. Nažalost, fizički nije među nama, ali njegova umetnost i dalje živi, a njegova dela će se prenositi sa kolena na koleno, kao testament jednog od najvećih umetnika u istoriji jugoslovenske kinematografije.
